Hans van Hoek – ‘Bergkerkvariaties III’

De schilderijen van Hans van Hoek nemen ruimte in. Ze zijn groot van formaat en ze zijn geplaatst in gebeeldhouwde lijsten die de voorstelling niet begrenzen maar voortzetten. De verf lijkt zich los te maken van de ondergrond door kleur te worden, een vorm van straling die zich zacht verspreidt in de meters die de kijker scheiden van het doek.

Hans van Hoek laat dikwijls taal en beeld samengaan. De woorden cirkelen rond begrippen als omarming, liefde, eenheid, waarheid, vrede en menselijkheid. Dit zou je het wereldbeeld van de kunstenaar kunnen noemen. Daarnaast gebruikt hij woorden die naar beeldmotieven wijzen: baders, waterval, rotsen, kimono, vaas, donker licht, zwart water en verborgen wit. Het is een geheimzinnig universum waarmee we kennis maken in dit werk.

Na de eerste gedachtewisseling over een expositie in de Bergkerk schreef Hans van Hoek: ’Ik zie het voor me: een helemaal lege kerk met mijn werken aan de muur… Een ervaring van fysieke en geestelijke ruimte.’ Juist die laatste omschrijving zette hem later op een ander spoor. Zoals hij zijn bewerkte lijsten niet als een afsluiting ziet, maar als een voortzetting van het beeld in de ruimte rondom, zo wil hij de muren nu eens niet zien als drager van zijn werk. De schilderijen komen vrij in de ruimte te staan zodat ze zich kunnen richten naar het overvloedig binnenstromende daglicht en de kijker uitnodigen ze als onderdeel van de fysieke en geestelijke ruimte te ondergaan. De plaatsing is dan niet afhankelijk van welke wandvlakken toevallig de hoogte en breedte hebben die nodig is voor deze grote formaten. De kerk als geheel is zeker groot genoeg. Op twee tafels komen sculpturen van gebakken klei met het watervalmotief erin gekerfd. Zeventien recente schilderijen zullen er een plaats vinden, in harmonie met het strenge grondplan, de sobere gotische opbouw en de natuur die hier, als natuursteen, baksteen, kalk, glas, licht en leegte, in alles aanwezig is.